Γιατί το καλοκαίρι τα ζευγάρια οδηγούνται στην απιστία;

Καιρός για απιστίες

Από τις τέσσερις εποχές του χρόνου, το καλοκαίρι είναι ο πρωταθλητής των διαζυγίων και των χωρισμών.

Είναι η εποχή του χρόνου που ξυπνάει μέσα μας η σεξουαλικότητα και ψάχνουμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά την περιπέτεια...

Η Εταιρεία Μελέτης Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας παρουσιάζει μία ανάλυση, γιατί οι άνθρωποι, ειδικά το καλοκαίρι ρέπουν προς την απιστία.
Οι άνθρωποι ανέκαθεν γνώριζαν πως στις διακοπές, ιδιαίτερα του έντονου και διονυσιακού ελληνικού καλοκαιριού, οι πειρασμοί για μια περιπέτεια εκτός της μόνιμης και συμβατικής σχέσης είναι δικαίωμα και σχεδόν ένας κανόνας ζωής που επιβεβαιώνεται από τις δικές μας αλλά και τις εμπειρίες των φίλων.

Μοιάζει πως όλοι κάτι περιμένουν από τις περιπέτειες της καλοκαιρινής ραστώνης.

Το ερώτημα είναι βέβαια γιατί το καλοκαίρι και πως αλλάζει αυτή η διάθεση που οδηγεί τα ζευγάρια στην αλλαγή συντρόφων με μεγαλύτερη ευκολία από τους χειμερινούς μήνες.
Η εξήγηση ίσως να στηρίζεται σε τρεις διαφορετικές θεωρήσεις, όπως και η ίδια η σεξουαλικότητα του ανθρώπου.

Οταν λέμε ότι το σεξ έχει τρεις πυλώνες με ισότιμη ίσως συμμετοχή και αλληλεπίδραση, εννοούμε πως το σεξουαλικό έχει τρεις διαστάσεις. 

Τη βιολογική, όπου τα γονίδιά μας ελέγχουν τις εντολές για ηδονές και επιθυμίες που ξεφεύγουν από τη λογική μας πλευρά (ας πούμε όπως η πείνα είναι ένα ένστικτο έτσι ανάλογα και το σεξ πρέπει να το κατανοήσουμε ως μια διέγερση και σωματική ανάγκη για ηδονή που πολλές φορές μοιάζει με την πείνα, που για να κορεστεί έχει ανάγκη από τροφή, ενώ στο σεξ το σωματικό της ανάλογο λέγεται ηδονή και οργασμός).

Ο δεύτερος πυλώνας της σεξουαλικότητας είναι η κοινωνική του διάσταση, που εκπαιδεύει την ανθρώπινη φύση να έχει συγκεκριμένες συμπεριφορές σε ορισμένες συνθήκες. 

Ο κάθε πολιτισμός επιβάλλει τρόπους προσέγγισης αλλά και μόδες, που επηρεάζουν καθοριστικά την ανθρώπινη συμπεριφορά (τρόπος ομιλίας, ντυσίματος, φλερτ), που στη συνέχεια επηρεάζουν και τη σημαντική παράμετρο που λέγεται σεξ. 

Ο τρίτος πυλώνας είναι η συναισθηματική διάσταση και το βαθύ εγώ μας, το οποίο πρέπει επίσης να τροφοδοτηθεί από αισθήσεις, εικόνες και φαντασιώσεις, οι οποίες άλλες αποκτιούνται στην παιδική ηλικία, άλλες στην εφηβεία και στη συνεχεία μια ζωή με τις παραστάσεις που όλοι αποκτούμε μετουσιώνοντάς τες με βάση τις εμπειρίες μας. 

Το καλοκαίρι μπορεί σύμφωνα με τις ανθρωπολογικές προσεγγίσεις να ταυτίζεται με τις πιο πρωτόγονες δομές του ανθρώπινου εγκέφαλου, όπου το πιο γυμνό και εκτεθειμένο σώμα παραπέμπει στο πρωτόγονο και διονυσιακό μας κομμάτι, όπου οι αναστολές και οι ηθικοί κοινωνικοί κανόνες παραμερίζονται για να εμφανιστεί μια πιο ζωώδης και εκρηκτική διάθεση για κατάκτηση των σωματικών ηδονών, οι οποίες στα πλαίσια του πολιτισμού γίνονται πολλές φορές καταναγκασμός και κανόνας, βάσει του οποίου το σεξ πρέπει να είναι εξορισμένο ως πιο πρωτόγονο και ακραίο, άρα και καταδικαστέος.

Η βιολογική βάση της ανθρώπινης σεξουαλικής συμπεριφοράς τους θερμούς μήνες μοιάζει να μας οδηγεί σε πιο επιθετικές και οργασμικές σεξουαλικές καταστάσεις, γιατί η φύση μας έχει προετοιμάσει για αναγνώριση των σωματικών σημάτων που προκαλούν σεξουαλική διέγερση. 

Ο ρόλος του ιδρώτα και των φερορμονών που θεωρούνται τα αόρατα σημάδια της πρόκλησης, ίσως να παίζουν ένα πολύ πιο σημαντικό ρόλο, παρά το ότι δεν είναι σαφώς περιγεγραμμένα, γιατί ακριβώς ακουμπούν στις αρχαϊκές δομές του εγκεφάλου μας, ο οποίος δε διαφέρει πολύ από τα πρωτεύοντα και τους προγόνους μας της ζούγκλας, που ως γνωστό βρίσκουν το σύντροφό τους μόνο από την οσμή της περιόδου του θηλυκού. 

Αρα τους θερμούς μήνες γινόμαστε πιο ζωώδεις με λιγότερες κοινωνικές αναστολές, άρα και πιο επιρρεπείς στην ελεύθερη σεξουαλική ζωή, που οδηγεί στην απιστία, αφού η πίστη είναι ούτως ή άλλως μια ηθική επιταγή και ένα συμβόλαιο που συγκρατεί τη σχέση δύο ανθρώπων, χωρίς όμως να προϋποθέτει την σεξουαλική επιθυμία.

Η κοινωνική εξήγηση του φαινομένου της απιστίας στηρίζεται στην έντονη ανάγκη του ανθρώπου για περιπέτεια, για φυγή από την καθημερινότητα και την γκρίζα εκδοχή της.

Ο κοινωνικός άνθρωπος είναι πιεσμένος από συμβάσεις και θεσμούς, που ως ένα βαθμό κάνουν πιο ανθρώπινη τη ζωή μας, γιατί αν επικρατούσαν μόνο τα ένστικτα θα υπήρχε ένας καθημερινός πόλεμος όλων εναντίον όλων, ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα.

Ο συμβολισμός του καθωσπρεπισμού έχει ως αρνητική πλευρά την περιέργεια της ανθρώπινης πλευράς για το σπάσιμο των συμβάσεων, για παραβίαση των κανόνων και των εντολών, που για πολιτιστικούς λόγους αρνούνται την ζωική μας φύση εξυμνώντας την θήκη μας καταγωγή και την πνευματική ανάταση (βλέπε καταξίωση του έρωτα και καταδίκη της σωματικής του έκφρασης ως χυδαίας).

Ο μέσος όρος του πολιτισμένου σημερινού ανθρώπου έχει ανάγκη να ξεφύγει από τα στερεότυπα που κληρονομεί από τις κοινωνικές του διαστάσεις, για να δοκιμάσει τα όρια του ως ηδονική και μοναδική φύση .

Ο άνθρωπος είναι τόσο κοινωνικός, όσο και μια ατομική εκρηκτική φύση που πολλές φορές ισορροπεί. Αλλά και άλλες τόσες μοιάζει η παραβίαση του κανόνα να είναι εξίσου αναγκαία και σημαντική για το υπερτροφικό εγώ του.

Το καλοκαίρι, μακριά από τις αόρατες αλυσίδες της κοινωνικότητάς του, μοιάζει να τον οδηγεί σε μια ανάγκη να δοκιμαστεί και να δοκιμάσει τα όριά του, αφού το περιβάλλον της θερινής ατμόσφαιρας τον καλεί ως σειρήνες με ηδονικές φαντασιώσεις που θολώνουν την επιθυμία του να γυρίσει στην Ιθάκη του.

Η ψυχολογική εξήγηση της καλοκαιρινής απιστίας έχει να κάνει με το κενό που θέλει να καλύψει ο κάθε άνθρωπος, αφού γεννιέται και πεθαίνει προσπαθώντας να το γεμίσει με επιθυμίες, ανεκπλήρωτες τις περισσότερες φορές.

Η απόσταση ανάμεσα σε μια φαντασιωτική επιθυμία και μια πραγματοποιημένη φαντασίωση είναι πολύ πιο εύκολη το καλοκαίρι, που όλοι γύρω μας προσποιούνται τους ιδανικούς άλλους και αντισυμβατικούς εραστές.

Το καλοκαίρι όλοι υποδύονται κάτι ιδανικότερο και διαφορετικό από τη πραγματική τους ζωή, όλοι γίνονται για τις ημέρες των διακοπών πρίγκιπες και μοιραίες γυναίκες.

Στις διακοπές όλοι θα ντυθούν με τις μάσκες που η αλήθεια της ζωής τους δεν τους επιτρέπει, όλοι θα αναζητήσουν μέσα από τους απατηλούς τους εαυτούς την ηδονική και ακόλαστη επιθυμία ως αντίδοτο του θανάτου .