Ξέρεις ποιος είμαι!
Φτάνω ξημερώματα στην Αθήνα. Ο Σταθμός Λαρίσης είναι γεμάτος με κουρασμένες από το ταξίδι φυσιογνωμίες, που προσπαθούν να χαθούν μέσα από την ζάλη της πρωτεύουσας και να βρεθούν το συντομότερο κάτω από τα σκεπάσματα των κρεβατιών τους. Ανάβω ένα τσιγάρο και σε σκέφτομαι. Ξημερώνει Κυριακή κι εσύ ίσως παρτάρεις ακόμη έξω, ή ίσως να κοιμάσαι στην αγκαλιά κάποιου εραστή σου, που στη φαντασία μου στέκει πελώριος και εσύ μικροκαμωμένη καθώς είσαι, χάνεσαι στην δική του αγκαλιά. Ακόμη και μετά από τόσο καιρό, δεν αντέχω αυτή την ιδέα στο μυαλό μου, πετώ το τσιγάρο και μπαίνω στο μετρό, προσέχοντας μην τυχόν καραδοκούν ελεγκτές.
ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ. Το βαγόνι σταματά, και ανάμεσα στους λιγοστούς επιβάτες, μπαίνει μια κοπελίτσα που σου θυμίζει τόσο, ώστε η καρδιά μου σταματά για μια στιγμή. Την κοιτάζω και μου χαμογελά, το βλέμμα της προδίδει την κούραση της προηγούμενης νύχτας κι εγώ κοιτάζω αλλού αμήχανα, γιατί δεν είναι εσύ.
ΟΜΟΝΙΑ. Δυστυχώς βρίσκεσαι στην σκέψη μου όσο ποτέ. Οι πόρτες ανοίγουν και η καρδιά μου χτυπά δυνατά στην σκέψη του να έρθω να σε βρω. Πετάγομαι από το κάθισμα και τρέχω να προλάβω τις πόρτες προτού κλείσουν με εμένα μέσα. Καταφέρνω τελευταία στιγμή να βάλω το χέρι μου ώστε οι πόρτες να μην μπορέσουν να κλείσουν και βάζω τα δυνατά μου να φτάσω σπίτι σου όσο πιο γρήγορα μπορώ. Φτάνω στην πολυκατοικία σου και χτυπάω το θυροτηλέφωνο.
- Ποιος είναι;…
ακούγεται η φωνή σου από την άλλη πλευρά.
- Εγώ, άνοιξε μου...
και σπρώχνω την εξώπορτα καθώς ξεκλειδώνει στον ήχο. Το ασανσέρ είναι στον πέμπτο, δεν μπορώ να περιμένω, και ανεβαίνω τις σκάλες με τα πόδια. Χτυπάω την πόρτα και μου ανοίγεις με ένα συνονθύλευμα αισθημάτων.
- Είσαι μόνη;…
σε ρωτάω λαχανιασμένος και εσύ κουνάς το κεφάλι καταφατικά, γεμάτη απορία. Προτού προλάβεις να ρωτήσεις τι συμβαίνει, νιώθεις τα χείλη μου να αγγίζουν τα δικά σου καθώς σε αγκαλιάζω σφιχτά, ενώ τα χέρια σου τυλίγονται γύρω από την μέση μου. Προχωράμε προς το δωμάτιο σου χωρίς να ξεκολλάμε ο ένας από τον άλλο και ξαπλώνουμε στο κρεβάτι σου. Δαγκώνω απαλά τον λοβό του αυτιού σου και σου ψιθυρίζω πόσο σε θέλω. Τα χέρια μου χαϊδεύουν την μέση σου και σου δαγκώνω τον λαιμό. Δυνατά. Τόσο που σου αφήνει σημάδι. Στο φιλώ όμως καθώς τα χέρια μου ανεβαίνουν όλο και πιο πάνω μέσα από τη μπλούζα σου. Σου λύνω το σουτιέν και σου βγάζω τη μπλούζα, ενώ εσύ βγάζεις την δική μου. Αρχίζω να σου φιλώ το στήθος, πιπιλάω απαλά τις ρώγες σου. Λατρεύω το στήθος σου. Συνεχίζω προς τα κάτω, φιλώντας και γλείφοντας. Τα δάχτυλα μου ξεκουμπώνουν το παντελόνι σου και το βγάζουν σιγά-σιγά. Νιώθεις την καυτή μου ανάσα πάνω στο μικροσκοπικό σου βρακάκι. Το βλέμμα μου καρφώνεται στο δικό σου, με μια απότομη κίνηση στο κατεβάζω και σηκώνομαι για να γδυθώ.
Ξαπλώνω πάνω σου, το σκληρό μου καυλί ακουμπά το υγρό σου μουνάκι κι εγώ ενώ σε φιλώ, τρίβομαι πάνω σου. Με αγκαλιάζεις με τα πόδια σου κι εγώ μπαίνω σιγά-σιγά μέσα σου. Το βλέμμα είναι συνεχώς καρφωμένο στο δικό σου και καθώς ο χοντρός πούτσος μου μπαίνει στο καυλωμένο σου μουνάκι, δαγκώνεις τα χείλη σου από την απόλαυση. Η έκφραση σου με τρελαίνει. Θέλω να σε σκίσω όπως δεν το έκανε κανείς. Ανεβάζω ρυθμό και μπαίνω βαθιά μέσα σου, τα βογκητά μας ακούγονται σε όλη την πολυκατοικία, αλλά δε μας νοιάζει, αυτή η στιγμή είναι για εμάς. Νιώθω να τρέμεις, βγάζεις μια πνιχτή κραυγή και μπίγεις τα νύχια σου στην πλάτη μου. Σε φιλώ με πάθος και εσύ μου κάνεις νόημα να επιβραδύνω, όμως εγώ συνεχίζω πιο γρήγορα. Σε πιάνω από τον λαιμό και σε κοιτώ με ένα βλέμμα που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν θα σου κάνω κακό. Συνεχίζω με δύναμη κι εσύ φωνάζεις από την ηδονή.
- Τελειώνω…
σου ψιθυρίζω στο αυτί, ενώ εσύ βογκάς και με τραβάς πιο βαθιά μέσα σου. Χύνουμε ταυτόχρονα, τα σώματα μας γεμάτα ιδρώτα, οι καρδιές μας χτυπούν στον ίδιο ρυθμό και οι ανάσες μας πιο βαθιές από ποτέ. Μένουμε αγκαλιασμένοι για ώρα. Με παραμερίζεις, παίρνεις δύο τσιγάρα από το πακέτο που έχεις δίπλα στο κομοδίνο σου και μου δίνεις το ένα. Κάνουμε το τσιγάρο μες την σιωπή. Σηκώνεσαι για να πλυθείς και μου δείχνεις με ένα νόημα την πόρτα. Το πρόσωπο σου μισοξεβαμένο από τη χθεσινή έξοδο, φαντάζει το πιο όμορφο στα μάτια μου. Ντύνομαι και βγαίνω από το διαμέρισμα αφήνοντας πίσω μου τον ήχο της ντουζιέρας σου. Ο ήλιος καίει το πρόσωπο μου καθώς φεύγω, οι άνθρωποι πηγαίνουν στις δουλειές τους και οι μηχανές των αυτοκινήτων σκεπάζουν τις σκέψεις μου.
Είναι όλα φυσιολογικά, σα να μην έφυγα χωρίς ένα φιλί, σα να μην έφυγα χωρίς ένα αντίο.
Αντίο.
Φτάνω ξημερώματα στην Αθήνα. Ο Σταθμός Λαρίσης είναι γεμάτος με κουρασμένες από το ταξίδι φυσιογνωμίες, που προσπαθούν να χαθούν μέσα από την ζάλη της πρωτεύουσας και να βρεθούν το συντομότερο κάτω από τα σκεπάσματα των κρεβατιών τους. Ανάβω ένα τσιγάρο και σε σκέφτομαι. Ξημερώνει Κυριακή κι εσύ ίσως παρτάρεις ακόμη έξω, ή ίσως να κοιμάσαι στην αγκαλιά κάποιου εραστή σου, που στη φαντασία μου στέκει πελώριος και εσύ μικροκαμωμένη καθώς είσαι, χάνεσαι στην δική του αγκαλιά. Ακόμη και μετά από τόσο καιρό, δεν αντέχω αυτή την ιδέα στο μυαλό μου, πετώ το τσιγάρο και μπαίνω στο μετρό, προσέχοντας μην τυχόν καραδοκούν ελεγκτές.
ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ. Το βαγόνι σταματά, και ανάμεσα στους λιγοστούς επιβάτες, μπαίνει μια κοπελίτσα που σου θυμίζει τόσο, ώστε η καρδιά μου σταματά για μια στιγμή. Την κοιτάζω και μου χαμογελά, το βλέμμα της προδίδει την κούραση της προηγούμενης νύχτας κι εγώ κοιτάζω αλλού αμήχανα, γιατί δεν είναι εσύ.
ΟΜΟΝΙΑ. Δυστυχώς βρίσκεσαι στην σκέψη μου όσο ποτέ. Οι πόρτες ανοίγουν και η καρδιά μου χτυπά δυνατά στην σκέψη του να έρθω να σε βρω. Πετάγομαι από το κάθισμα και τρέχω να προλάβω τις πόρτες προτού κλείσουν με εμένα μέσα. Καταφέρνω τελευταία στιγμή να βάλω το χέρι μου ώστε οι πόρτες να μην μπορέσουν να κλείσουν και βάζω τα δυνατά μου να φτάσω σπίτι σου όσο πιο γρήγορα μπορώ. Φτάνω στην πολυκατοικία σου και χτυπάω το θυροτηλέφωνο.
- Ποιος είναι;…
ακούγεται η φωνή σου από την άλλη πλευρά.
- Εγώ, άνοιξε μου...
και σπρώχνω την εξώπορτα καθώς ξεκλειδώνει στον ήχο. Το ασανσέρ είναι στον πέμπτο, δεν μπορώ να περιμένω, και ανεβαίνω τις σκάλες με τα πόδια. Χτυπάω την πόρτα και μου ανοίγεις με ένα συνονθύλευμα αισθημάτων.
- Είσαι μόνη;…
σε ρωτάω λαχανιασμένος και εσύ κουνάς το κεφάλι καταφατικά, γεμάτη απορία. Προτού προλάβεις να ρωτήσεις τι συμβαίνει, νιώθεις τα χείλη μου να αγγίζουν τα δικά σου καθώς σε αγκαλιάζω σφιχτά, ενώ τα χέρια σου τυλίγονται γύρω από την μέση μου. Προχωράμε προς το δωμάτιο σου χωρίς να ξεκολλάμε ο ένας από τον άλλο και ξαπλώνουμε στο κρεβάτι σου. Δαγκώνω απαλά τον λοβό του αυτιού σου και σου ψιθυρίζω πόσο σε θέλω. Τα χέρια μου χαϊδεύουν την μέση σου και σου δαγκώνω τον λαιμό. Δυνατά. Τόσο που σου αφήνει σημάδι. Στο φιλώ όμως καθώς τα χέρια μου ανεβαίνουν όλο και πιο πάνω μέσα από τη μπλούζα σου. Σου λύνω το σουτιέν και σου βγάζω τη μπλούζα, ενώ εσύ βγάζεις την δική μου. Αρχίζω να σου φιλώ το στήθος, πιπιλάω απαλά τις ρώγες σου. Λατρεύω το στήθος σου. Συνεχίζω προς τα κάτω, φιλώντας και γλείφοντας. Τα δάχτυλα μου ξεκουμπώνουν το παντελόνι σου και το βγάζουν σιγά-σιγά. Νιώθεις την καυτή μου ανάσα πάνω στο μικροσκοπικό σου βρακάκι. Το βλέμμα μου καρφώνεται στο δικό σου, με μια απότομη κίνηση στο κατεβάζω και σηκώνομαι για να γδυθώ.
Ξαπλώνω πάνω σου, το σκληρό μου καυλί ακουμπά το υγρό σου μουνάκι κι εγώ ενώ σε φιλώ, τρίβομαι πάνω σου. Με αγκαλιάζεις με τα πόδια σου κι εγώ μπαίνω σιγά-σιγά μέσα σου. Το βλέμμα είναι συνεχώς καρφωμένο στο δικό σου και καθώς ο χοντρός πούτσος μου μπαίνει στο καυλωμένο σου μουνάκι, δαγκώνεις τα χείλη σου από την απόλαυση. Η έκφραση σου με τρελαίνει. Θέλω να σε σκίσω όπως δεν το έκανε κανείς. Ανεβάζω ρυθμό και μπαίνω βαθιά μέσα σου, τα βογκητά μας ακούγονται σε όλη την πολυκατοικία, αλλά δε μας νοιάζει, αυτή η στιγμή είναι για εμάς. Νιώθω να τρέμεις, βγάζεις μια πνιχτή κραυγή και μπίγεις τα νύχια σου στην πλάτη μου. Σε φιλώ με πάθος και εσύ μου κάνεις νόημα να επιβραδύνω, όμως εγώ συνεχίζω πιο γρήγορα. Σε πιάνω από τον λαιμό και σε κοιτώ με ένα βλέμμα που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν θα σου κάνω κακό. Συνεχίζω με δύναμη κι εσύ φωνάζεις από την ηδονή.
- Τελειώνω…
σου ψιθυρίζω στο αυτί, ενώ εσύ βογκάς και με τραβάς πιο βαθιά μέσα σου. Χύνουμε ταυτόχρονα, τα σώματα μας γεμάτα ιδρώτα, οι καρδιές μας χτυπούν στον ίδιο ρυθμό και οι ανάσες μας πιο βαθιές από ποτέ. Μένουμε αγκαλιασμένοι για ώρα. Με παραμερίζεις, παίρνεις δύο τσιγάρα από το πακέτο που έχεις δίπλα στο κομοδίνο σου και μου δίνεις το ένα. Κάνουμε το τσιγάρο μες την σιωπή. Σηκώνεσαι για να πλυθείς και μου δείχνεις με ένα νόημα την πόρτα. Το πρόσωπο σου μισοξεβαμένο από τη χθεσινή έξοδο, φαντάζει το πιο όμορφο στα μάτια μου. Ντύνομαι και βγαίνω από το διαμέρισμα αφήνοντας πίσω μου τον ήχο της ντουζιέρας σου. Ο ήλιος καίει το πρόσωπο μου καθώς φεύγω, οι άνθρωποι πηγαίνουν στις δουλειές τους και οι μηχανές των αυτοκινήτων σκεπάζουν τις σκέψεις μου.
Είναι όλα φυσιολογικά, σα να μην έφυγα χωρίς ένα φιλί, σα να μην έφυγα χωρίς ένα αντίο.
Αντίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου