ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΝΑΥΤΙΚΟΙ

 

Είμαι χρόνια ναυτικός και κοντά στη σύνταξη. Ξέρετε, το επάγγελμα του ναυτικού πέθανε τα τελευταία χρόνια και νοιώθω τυχερός που μέσα στην ανεργία που υπάρχει στον κλάδο, εγώ βρήκα μια δουλειά σαν φύλακας στα παροπλισμένα βαπόρια που είναι αγκυροβολημένα στο στενό απέναντι απ' την Σαλαμίνα. Είμαστε δύο, εγώ κι ο Αλέκος και μένουμε σ' ένα καράβι ερείπιο. Ευτυχώς που βάζουμε μπροστά μια μικρή ηλεκτρομηχανή κι έχουμε ζέστη στις καμπίνες μας τώρα με τα κρύα του χειμώνα.
 
 Η γυναίκα μου η Aσπα με τα παιδιά μένουν σ' ένα μικρό διαμερισματάκι στην Καλλιθέα. Βλέπεις τα οικονομικά μας δεν μας επιτρέπουν να μένουμε σε μεγαλύτερο σπίτι. Τα νοίκια είναι φωτιά.
 
 Τα Σαββατοκύριακα βγαίνουμε έξω, πότε εγώ, πότε ο Αλέκος. Αλλά τι να το κάνεις, σ' ένα Σαββατοκύριακο τι να κάνεις σ' ένα δυαράκι που μένουμε; Προσπαθούμε να βρούμε μια ώρα νάμαστε μόνοι να κάνουμε έρωτα. Aσε που μερικές φορές τυχαίνει νάχει τα ρούχα της. Έτσι περιμένω άλλες 15 μέρες να γαμήσω σαν άνθρωπος. Στο βαπόρι πριν κοιμηθώ τραβάω καμιά μαλακία, έτσι για να φύγουν τα χοντρά. Παλιά συνήθεια απ τα βαπόρια την εποχή που ταξίδευα. Και φυσικά, όταν τελικά βρω την ευκαιρία να γαμήσω, είναι πάντα μετά που θα βγούνε έξω τα παιδιά για την Σαββατιάτικη βόλτα τους. Τι να κάνουμε, αυτή είναι η ζωή του ναυτικού. Συνηθίσαμε πια.

Και πάλι καλά να λέω. Παλιά που ταξίδευα με τα φορτηγά βαπόρια και γύριζα στην Ελλάδα μια φορά το χρόνο. Πολλές φορές έμενα στο καράβι και περισσότερο. Όχι πως είχα πρόβλημα. Μόλις πιάναμε λιμάνι, πήγαινα στις πουτάνες και γαμούσα συνέχεια κάθε βράδυ για 3
-4 μέρες, όσο έμενε το βαπόρι στο λιμάνι. Όπως όλοι οι ναυτικοί δηλαδή. Μετά φεύγαμε και φτού κι απ' την αρχή, έπεφτε η μαλακία σύννεφο μέχρι να ξαναπιάσουμε λιμάνι.