Ελληνικό Ροκ! Δεν το περίμενα να μου ξυπνήσει τέτοια αισθήματα. Η μουσική, οι στίχοι, ο ρυθμός, χτύπησαν σημεία μέσα στις αναμνήσεις μου. Πού να το φανταστώ ότι τα λόγια τους αποδίδουν τη ζωή μου; Με έπιασε μελαγχολία και δάκρυα κύλισαν από τα μάτια μου. Φυσικά και θυμάμαι τα πάντα. Από εδώ και πέρα δε θα πάψω να τους ακούω!
"Με κάποιον που δεν τον χωρά η μαγική αγκαλιά σου, τις ώρες που περάσαμε μαζί θα μοιραστείς". "Κράτησε μια φωτογραφία, για να με βλέπεις μετά, για να μυρίζεις τα χρώματα, δεν οδηγήσαν πουθενά". "Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος, γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς". "Πάω να βρω όλης της γης να μάθω τα μυστικά". "Σαν παραίσθηση εσύ, ξεπροβάλλεις μπρος στα μάτια μου". "Δεν έχω όνειρα μονάχα φαντασία, δεν περιμένω πια να ζήσω στην αγάπη". "Την εικόνα σου πιάνω, να γλιστράει απαλά, σε αόρατους χώρους, με θεούς και βιολιά". "Μια πεταλούδα στη γωνιά χαμογελάει, κερνάει τσιγάρο, μα πουλάει τη φωτιά".
Είμαι μόνη στο σπίτι του αγαπημένου Ιανού. Ο ίδιος έχει κατέβει στο χωριό του να μαζέψει τις ελιές του. Βρέχει από τις τρεις το βράδυ και η ώρα είναι πέντε το απόγευμα. Η μουσική με έχει συνεπάρει. Αναμνήσεις ξυπνάνε ολοζώντανες στα μάτια μου. Ουίσκι στο ποτήρι μέχρι πάνω. Η ατμόσφαιρα γύρω μου είναι ηλεκτρισμένη. Να γράψω μια ιστορία από το παρελθόν που μου την επανέφεραν στη μνήμη τα ελληνικά ροκ τραγούδια; Κάποιος μου ζήτησε να περιγράφω τα αισθήματα που βιώνουν οι άλλοι όταν συνευρίσκομαι μαζί τους. Το αποφεύγω γιατί θα καταντήσω να επαναλαμβάνομαι.
Ήταν κάποτε άτομα που σχεδόν μπορούσαν να με δουν! Δεν κάνω μόνιμες σχέσεις εύκολα και είχε έρθει η ώρα να φύγω. Πόση ποίηση γράφτηκε για τον έρωτα, τα μάτια, την απώλεια μιας γυναίκας; Έβδομη αίσθηση Εκάτη. Υπάρχει πάντοτε κι ας είσαι σε διακοπές! Γιατί νομίζεις πως βρέχει; Είναι γιατί σαν σήμερα (όπως μετρούνται τα χρόνια) εκείνη έφυγε από κοντά σου. Κι εσύ δεν είχες θυμώσει, αλλά μακάριζες τον εαυτό σου που είχες ζήσει με εκείνη τόσες μαγικές στιγμές. Και κατάφερες να κοιμηθείς χωρίς φόβος να σκιάσει τα μάτια σου. Πώς το είχε γράψει εκείνος ο ποιητής;
- Όταν σου ρίξανε λάδι και χώμα ήλθα, σ’ εφίλησα κρυφά στο στόμα!
- Τώρα περάσανε χρόνοι πολλοί… μου πήρε η κόλαση κειο το φιλί.
Τα μάτια μου θολώνουν από τα δάκρυα, αλλά το χέρι μου είναι σταθερό και φέρνει το ποτήρι στα χείλη μου για να το αδειάσει. Η αγάπη σου ήταν βάλσαμο μες στην καρδιά μου. Ο θάνατος δε μας χώρισε, αλλά μας ένωσε με τρόπο που δεν μπορεί να περιγραφεί!
- Ποιος να το φτάσει δύναται και ποιος να το περάσει;
Η μορφή σου εμφανίζεται δίπλα μου! Το χαμόγελο, το σώμα, το βλέμμα αγάπης που μου ξεσήκωνε τον πόθο μου για σένα! Και μόνο κοιτώντας σε, μπορούσα να κορυφώσω και να σε οδηγήσω σε μέρη που άνθρωποι δεν ονειρεύονται γιατί η φαντασία τους δεν μπορεί όχι μόνο να τα δει, αλλά και ούτε να τα καταλάβει.
- Στέγνωσε ξανά το δάκρυ μέσα στην ψυχή κι έγινε αλμύρα στην πληγή!
Κάτω από την αλετροπόδα, αρμενίζαμε με ένα καράβι που ανήκε σε πειρατές. Οι ηλίθιοι νόμιζαν πως θα μας βιάσουν και θα μας πουλήσουν σκλάβες. Φυσικά και δεν πέθαναν από το χέρι μου, αλλά όλοι έχασαν την όρεξη για τις γυναίκες! Και για αρκετό καιρό θα δυσκολεύονταν να αναπνεύσουν.
Ο άνεμος ήταν ούριος! Ο ψυχρός καιρός του βόρειου Ατλαντικού ωκεανού είχε προβλεφθεί από μέρους μου. Σε είχα ντύσει με γούνες και είχα προμηθευτεί με λίπος για να μη μου κρυώσεις. Τέσσερα σακούλια με τα βότανα της γιατρειάς ήταν μόνιμα κοντά μου. Ήθελες να δεις τον κόσμο κι εγώ θα σε ταξίδευα. Δεν υπήρχαν μυστικά πλέον ανάμεσα μας.
- Τις σιωπές μου να μετράω, να σε θυμάμαι όταν πονάω να μου λες, θα 'μαι κοντά σου όταν με θες.
Σε άφηνα να ξεκουράζεσαι μα εγώ έπρεπε να κυβερνήσω το καράβι. Η στεριά ήταν μακριά και έπρεπε να κρατώ το τιμόνι στα χέρια. Δεν ήθελες όμως να κατέβεις στο κήτος, όχι! Άπλωνες κιλίμια, φλοκάτες, γούνες και ξεκουραζόσουν κοντά μου. Χαμογελούσα στον εαυτό μου ακούγοντας τη ρυθμική σου αναπνοή. Τίποτα δε με φόβιζε. Κοντά ένα μήνα ο άνεμος φυσούσε πρίμα και φτάσαμε στη μακρινή στεριά! Οδήγησα το πλοίο μέσα σε ένα λιμάνι και σου έδωσα εντολές να σηκώσεις το δεύτερο πανί! Έπρεπε να μανουβράρω και να χώσω το καράβι στο χώμα της νέας γης.
- Τι κόσμος είναι αυτός, που πλημμυρίζει δάκρυ, τι δακρυσμένος ουρανός!
Πριν επισκεφθούμε τον καινούριο τόπο, στυλώσαμε το καράβι. Είχε βραδιάσει όταν καθίσαμε αντικριστά ανάμεσα στη φωτιά. Σου μίλησα αρκετή ώρα για το τι πιθανώς να συναντήσουμε. Η κούραση και ο κάματος με είχαν λιγώσει. Δεν είχαμε χαρεί φιλί κι αγκάλη όσο ταξιδεύαμε. Ο πόθος μου φούντωνε ολοένα. Το σώμα μου διψούσε για το άγγιγμά σου. Τα χείλη μου λαχταρούσαν τα δικά σου. Το είναι μου πεινούσε και η μόνη τροφή ήσουν εσύ! Αφού φάγαμε τα επίγεια, πέταξες τις γούνες σου και ήρθες δίπλα μου για να ξεκινήσουμε τα επουράνια.
Τα πράσινα μάτια σου με κοιτούν με λαχτάρα κι αγωνία. Τρέμεις γιατί μοιράζεσαι την ίδια ανάγκη που έχω κι εγώ. "Σ' αγαπάω" μου λες. "Κι εγώ σ' αγαπάω" σου απαντώ. Δεν υπάρχουν άλλα λόγια. Μόνο έργα για την τρανή απόδειξη αυτής της αγάπης. Καθώς το χέρι σου αγγίζει το μάγουλο μου, τα μάτια μου σκουραίνουν. Το φιλί σου σβήνει τη δίψα μου άμεσα. Ο πρώτος οργασμός ξεκινά. Τελειώνω για σένα! Τελειώνω χάρη σε σένα! Δε με νοιάζει πια τίποτα.
- Κι εγώ το γέλιο το δικό σου περιμένω, μ’ ένα ποτήρι απ’ την ανάσα μου θαμπό!
Μα γνωρίζω πολύ καλά το σώμα σου. Όσο με φιλάς σε αγγίζω σε όλα τα ευαίσθητα σημεία σου εκτός των ιδιαίτερων. Καθώς οι γλώσσες μας χορεύουν, τα πράσινα ματάκια σου γουρλώνουν. Ξεκινάς να ταξιδεύεις για να έρθεις κοντά μου. Δε χρειαζόταν πολύ. Πάντα θα είσαι δίπλα μου στις επισκέψεις μας της εξωτικής χώρας της ηδονής. Τα στήθη μας σμίγουν και κολλάνε μεταξύ τους. Τα χεράκια σου ψάχνουν να βρουν την ήβη μου, πριν αγγίξω τη δική σου. Ξέρεις πως χρειάζομαι τροφή, αλλά δεν έχω σκοπό να σε τυραννήσω. Όχι! Το πάθος μου δε θα με κυριεύσει έτσι εύκολα. Σου είπα ότι σ' αγαπάω και το ξέρεις. Τη στιγμή που με άγγιξες στο εσωτερικό μου, έκανα το ίδιο. Έχεις μάθει το σώμα μου, τα χούγια μου, τι κρύβω. Αλλά ξέρεις ότι δεν επιθυμώ από εσένα αυτό που παίρνω από άλλους. Το κάνεις γιατί με νοιάζεσαι! Όμως κι εγώ νοιώθω το ίδιο για σένα ψυχή μου!
Ο οργασμός μου κορυφώνεται με το που τα δάχτυλα σου εισέρχονται στο είναι μου. Δεν πάω πουθενά χωρίς εσένα. Το άλλο χέρι σου περνάει πίσω από την πλάτη μου και με αγκαλιάζει. Τα χείλη μας κολλάνε ξανά. Ο χρόνος σταματάει! Η μαγεία ξεκινάει γιατί σε παίρνω μαζί μου όπως με ανέβασες κι εσύ. Λεκάνες τρέμουν, κολπικοί μύες συσπώνται, γυναικεία υγρά τρέχουν ποτάμι από μέσα μας. Στα μυστικά ιερά τοπία της Ίσιδας χορεύουμε αγκαλιασμένες. Εκεί ο χρόνος κυλάει πολύ διαφορετικά. Μια ανάσα στη Γη, μπορεί να κρατήσει δέκα ζωές σε αυτό το πεδίο ύπαρξης. Πώς αλλιώς να σε διδάξω όσα ξέρω!
- Είναι η ώρα η σκοτεινή, που οι τάφοι ανοιγμένοι χάσκουνε! Και μεις! Πνεύματα της γης, ίσκιοι της τριπλής Εκάτης! Τα δαιμόνια της γης. Τώρα είναι και για μας, ώρα γέλιου και χαράς!
Οι ντόπιοι δε μας πλησίασαν από φόβο! Ζευγαρωμένες, απολαμβάνοντας τις σαπφικές χαρές της σάρκας και με εμένα οδηγό τους προκαλέσαμε τρόμο και δέος. Έχεις ακούσει για το μύθο της κόρης του ήλιου; Όχι βέβαια! Είναι παλιός μύθος. Και δεν ανήκει στην Ελλάδα.
Τα έθιμα τους δεν έφεραν ντροπή. Τα ζευγάρια συνευρίσκονταν κάτω από το φως των αστεριών και του φεγγαριού, μπροστά σε άλλους. Κανείς δεν τους διασπούσε την ηδονή. Ζήσαμε αρκετό καιρό ανάμεσα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου