Επιτέλους σπίτι

 Μετά από μια δύσκολη σεζόν επιτέλους γύρισα στην Αθήνα. Η δουλειά δυστυχώς δεν τελειώνει ποτέ αλλά αυτό ξέρω ότι δε σε ενοχλεί, βέβαια ακόμα και να μην σου άρεσε δε θα το έλεγες. Κανονίζουμε να περάσουμε κάποιες μέρες σπίτι σου αφού έχω πολύ καιρό να σε δω. Φτάνω νωρίς το απόγευμα με τα πράγματα της δουλειάς. Μου ανοίγεις ακριβώς όπως μου αρέσει να είσαι μέσα στο σπίτι, ένα φανελάκι λευκό ριχτό και το μαύρο σου εσώρουχο. Χαμογελάς μου δίνεις τον καφέ μου και προχωράω προς το γραφείο μου.

Κάθομαι να δουλέψω στον φορητό υπολογιστή. Σου κάνω νόημα και αμέσως γονατίζεις μπροστά μου, βγάζεις το τζιν μου και το στρινγκ μου, τοποθετείσαι ανάμεσα στα πόδια μου και μου δίνεις φιλιά στα χείλη, νιώθω το βλέμμα σου πάνω μου και γυρνάω να σε κοιτάξω.

- Σου είπα να με κοιτάξεις;

- Όχι Κυρία… απαντάς και πριν προλάβεις να χαμηλώσεις τα μάτια σου σε χαστουκίζω.

- Συνέχισε.

- Μάλιστα Κυρία

Συνεχίζω τη δουλειά μου αλλά η γλώσσα σου κάνει πολύ καλά την δουλειά της. Δε θέλω να σου δείξω πόσο κοντά είμαι στο να τελειώσω, μετά από κάνα μισάωρο σε σταματάω.

- Πήγαινε να φτιάξεις κάτι να φάμε!

- Μάλιστα…

Καθώς φεύγεις σε κοιτάω από πίσω και θέλω απλά να σε πηδήξω από τα νεύρα μου που με έφερες τόσο κοντά στο να στα δώσω όλα αλλά κρατιέμαι. Σήμερα το παιχνίδι θα είναι τελείως διαφορετικό για εσένα. Περιμένω να περάσει η ώρα και να τελειώσω όσο γίνεται με τις υποχρεώσεις μου και σηκώνομαι να πάω στο δωμάτιο μου. Σε βλέπω στην κουζίνα που ετοιμάζεις το φαΐ αλλά δε με καταλαβαίνεις. Φοράω το στραπ και τη φόρμα μου και έρχομαι πίσω σου με το σκοινί μου. Το περνάω απότομα από τον λαιμό σου και σε τραβώ κοντά μου.

- Μη σου καεί το φαΐ!

- Μάλιστα…

Δένω τα πόδια σου σε απόσταση μεταξύ τους και πάνω στα συρτάρια. Είσαι καθηλωμένη εκεί.

- Αν τραβήξεις τα πόδια σου θα ανοίξει το συρτάρι και τότε θα σταματήσω οτιδήποτε κάνω και απλά θα σε αφήσω εδώ. Κατανοητό;

Κουνάς το κεφάλι σου για να μου δείξεις ότι κατάλαβες και συνεχίζεις πάνω από τη φωτιά τη δουλειά σου. Κάθομαι στην καρέκλα για λίγο και σε κοιτάζω, δεν τολμάς να γυρίσεις το κεφάλι σου, χαίρομαι πάρα πολύ που είσαι τόσο υπακοή και ας είναι οι πρώτες σου φορές. Ωστόσο θέλω κατά βάθος να κάνεις τη μαλάκια για να μπορέσω να σε βασανίσω και να σου μαυρίσω τον κώλο. Βγάζω το Μπέμπη από την τσέπη μου, είναι το πιο μικρό μαστιγιάκι που έχω βρει αλλά με 12 δερμάτινες ουρές, το λατρεύω γιατί μπορεί να κρυφτεί παντού και να πονέσει αρκετά. Κατεβάζω απότομα τις ουρές του στον κώλο σου και τινάζεσαι παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Με καυλώνει να σε ακούω αλλά ακόμα κρατιέσαι. Μετράω 12 χτυπήματα και σταματάω, επιτέλους κοκκίνισες! Βλέπω τα σημάδια που έχουν σχηματιστεί πάνω στο λευκό σου δέρμα. Έρχομαι πίσω σου γονατίζω και ανοίγω τον κώλο σου και αρχίζω να σε γλείφω. Σε πηδάω με τη γλώσσα μου μέχρι που νιώθω τα πόδια σου να τρέμουν, ήσουν ήδη μούσκεμα από πριν. Σηκώνομαι και μπαίνω αργά μέσα στο μουνάκι σου, τουρλώνεσαι και κουνιέσαι στο ρυθμό μου. Σταματάω και σε κοιτάζω.

- Σου είπα να κουνηθείς; Δεν έχεις τελειώσει ακόμα την δουλειά σου…

- Είναι σχεδόν έτοιμο Κυρία… κι αυτό κι εγώ.

Χαμογελάω, σε λύνω, σβήνω το μάτι και σε ανεβάζω στον πάγκο της κουζίνας

- Τότε ας τελειώνουμε για να μπορέσουμε να φάμε. Πέρνα τα πόδια σου γύρω μου!

Το κάνεις αμέσως, σε πιάνω από το λαιμό, μπαίνω δυνατά μέσα σου και αρχίζω να σε γαμάω γρήγορα και δυνατά.

- Δωσ' τα μου σκλαβάκι, χύσε δυνατά για την Κυρία σου.

Και αμέσως σπας, αρχίζεις να φωνάζεις και να τρέμεις ολόκληρη καθώς σε καρφώνω για τελευταία φορά και χαστουκίσω δυνατά την κλειτορίδα σου.

Βγαίνω και σου δίνω ένα φιλί στο μουνάκι σου που ακόμα στάζει από την καύλα. Νιώθω τους σπασμούς σου στα χείλη μου, η γλώσσα μου κατεβαίνει προς την τρύπα σου και αρχίζω να μαζεύω τα υγρά σου. Το σώμα σου αρχίζει να τρέμει και πάλι, η τρύπα σου σφίγγει, σταματώ και σε ξαπλώνω στο τραπέζι μπρούμυτα. Η ανάσα σου έχει σχεδόν κοπεί, γιατί ξέρεις τι έρχεται. Μπαίνω με την μία στον υγρό μου παράδεισο και μένω ακίνητη μόλις ακούω τον αναστεναγμό απόλαυσης που βγαίνει από τα χείλη σου. Αρχίζω να παίζω με το κωλαράκι σου, αμέσως μόλις το νιώθεις ανοίγεις τα μάγουλα σου με τα χέρια σου, με περίμενες, είσαι έτοιμη και έχεις κάνει αρκετή προπόνηση όσο έλειπα.

Παίρνω από τον πάγκο τον μικρό δονητή που σου είχα πάρει και τον περνάω από την κλειτορίδα μου, τον βάζω μέσα μου μια, δύο φορές και κατευθείαν τον ακουμπάω στην τρύπα σου, και αρχίζω να σπρώχνω. Ανοίγεις εύκολα και με δέχεσαι ενώ πλέον δεν ελέγχεις τους σπασμούς σου, το κορμί σου, τη φωνή σου.

- Σας παρακαλώ, πιο γρήγορα, δεν αντέχω άλλο, δε μπορώ να πάρω ανάσα.

Κανονικά θα έπρεπε να σε αφήσω έτσι και να σταματήσω, αλλά μου έχεις λείψει ολόκληρη. Μπαίνω μέσα και σε παίρνω δυνατά με το στραπ στο μουνάκι σου και με τον δονητή στην τρύπα του κατακόκκινου κώλου σου πλέον. Συνεχίζω όλο και πιο γρήγορα καθώς σε κρατάω από το λαιμό όπως είσαι μπρούμυτα.

- Κυρία, τελειώνω. Χύνω, δε μπορώ, σας παρακαλώ μη σταματήσετε…

- Καν' το, κάνε με να τελειώσω μαζί σου μικρό μου. Δώσε μου αυτό που μου ανήκει!

Το σώμα σου συσπάται, μια κραυγή βγαίνει από τα βάθη της ψυχής σου που με κάνει να σπάω μαζί σου και σωριάζεσαι στο τραπέζι. Τα γόνατα μου λυγίζουν και πέφτω στο πάτωμα καθώς σε τραβάω στην αγκαλιά μου. Καθόμαστε για λίγο να βρούμε τις ανάσες μας, σηκώνω το κεφάλι σου να με κοιτάξεις και αμέσως μου ζητάς συγνώμη που δεν κρατήθηκες.

- Δεν πειράζει, σιγά σιγά θα μάθεις να το ελέγχεις και αυτό. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Σήκω να σερβίρεις τώρα γιατί έχουμε συνέχεια κι εγώ πεινάω!